سيليس را مي‌توان در ابتدا به صورت محلول در آب در نظر گرفت. پس از اشباع شدن محلول ها از سيليس و رسوب آن در محيط، تبلور سيليس آغاز مي‌گردد. اين عمل در ابتدا به اشكال نهان بلور و ريز بلور صورت مي‌گيرد. پس از اين مرحله در صورت ايجاد شرايط مساعد، زايش و رشد بلورهاي كوارتز انجام مي‌شود. همچنين سيليس موجود در محيط هاي آذرين و ماگمايي سبب ايجاد بلورهاي كوارتز مي‌گردد. اين بلورها هم در فازهاي اوليه و هم در مراحل پاياني ماگماتيسم ايجاد و يا ممكن است از محلولهاي گرمابي ناشي شوند.
بلورهايي كه به روش هاي فوق ايجاد مي‌شوند به تنهايي و يا به همراه كاني هاي ديگر، سنگ هاي حاوي سيليس راتشكيل مي‌دهند. در صورتي كه سيليس درصد بالايي از اين سنگ ها را تشكيل بدهد. كانسار سيليس تشكيل مي‌شود. كانسارهاي سيليس تشكيل شده از تجمع ثانويه سيليس و دراثر فرآيند دگرگوني (تزريق ثانيه رگه ها و رگچه ها سيليس در سازندهاي دگرگون شده) هوازدگي، جابجايي، و تجمع بوسيله باد و يا آب رودخانه ها داراي حجم قابل توجهي بوده و از اهميت زيادي برخوردارند. گاهي در طبيعت لايه هايي از سيليس آلي نيز بصورت رايدولاريت. فتانيت، اسپونگوليت و دياتوميت وجود دارد. اين لايه ها از انباشته شدن قطعات اسكلت سيليسي جانوران ريز دريايي ايجاد مي‌شوند. از نظر كاني شناسي جنس اين مواد اكثرا كريستوباليت و اپال است. اين مواد در صنعت بعنوان پر كننده و يا صافي مورد استفاده قرار مي‌گيرند.