مصرف سیلیس در کشاورزی به روش های مختلفی برای افزایش مقاومت گیاهان به سمیت شوری کمک می کند. اگر بخواهیم به طور خلاصه این فعالیت ها را نام ببریم، عبارتند از اینکه سیلیس باعث افزایش فعالیت آنزیم های  -ATP آز  و-PPآز در تونوپلاست شده و سمیت یون سدیم را کاهش میدهد. همچنین موجب مهار پراکیداسیون لیپیدها از طریق افزایش فعالیت های آنزیمی آنتی اکسیدانی شده و نفوذپذیری یا تراوایی غشا را کاهش می دهد و پایداری و بافت آن را بهبود می بخشد. سیلیس نسبت پتاسیم به سدیم را افزایش داده و پراکنش یونها را در ریشه و برگهای گیاه تغییر می دهد و با تقسیم یونهای نمک به درون واکوئل ها و کاهش جذب سدیم و در عین حال افزایش جذب پتاسیم باعث کاهش سمیت شوری و در نتیجه کاهش اثرات منفی شوری می شود. به طور کلی سیلیس تعادل بین عناصر غذایی بهبود می بخشد و موجب افزایش فعالیت ریشه و جلوگیری از تعرق زیاد می شود.